NOTRE SÉLECTION DE POÈMES : Dimitris PAPAKONSTANTINU

Mon Pays

Mon Dieu, mon pays c'est un cap sur l'eau
peu de terre, très peu d'arbres et des vallées
fermées au sein des montagnes qui surveillent
de haut la journée de travail jusqu'au couchant.

Mon pays, c'est des rochers salés, semés dans l'ordre.
Cyclades, Dodécanèse et la belle Crète
et des milliers d'autres aux noms écumants
offerts, une nuit, par des sirènes ivres.

Mon pays c'est des ports lumineux avec des bateaux bleus
nommés Saint Nicolas, Sappho et Sainte Marine
avec la carène brodée et ornée
d'algues tressées du fond, et d'étoiles de mer.

Mon Dieu, mon pays c'est un cap sur l'eau
et au fond Larissa, Kozani, Salonique,
très cher, mais tout ce que nous avons donné n'a pas été vain,
cette terre nous a coûté d'innombrables âmes.

Le pays connaît les chansons que nous lui avons écrites
il connaît l'amertume et les "Ô Marie aide-nous"
il connaît la larme des vieux hommes et leurs veillées
comme ils aiguisaient les couteaux à la pierre.

Il connaît des danses de nuage de poussière aux aires de battage
il connaît les clarinettes des gitans, leurs violons
il connaît les mariages, les fêtes, les tirs de fusil
et l'amertume des mouchoirs blancs de l'étranger.

Le pays connaît notre ombre et nos pas
nos rêves fous et les amours
les noms, les mains et nos oeuvres
la misère, les chagrins et notre joie.

Mon Dieu, mon pays c'est un cap sur l'eau.

Dimitris PAPAKONSTANTINU
Premier prix aux Jeux Delphiques de la Poésie 2017.

Traduit du grec par Panayiota Tsorou ( Julie Tsorou )

O Τόπος Μου

Ένα ακρωτήρι, Θε μου, στο νερό είναι ο τόπος μου
λίγο το χώμα λιγοστά τα δέντρα κι οι κοιλάδες
κλειστές στον κόρφο των βουνών που εποπτεύουνε
από ψηλά το μεροκάματο ως τη δύση.

Βράχια αρμυρά σπαρμένα στη σειρά είναι ο τόπος μου.
Κυκλάδες, Δώδεκα Νησιά κι η ωραία Κρήτη
κι άλλα χιλιάδες με ονόματα αφρισμένα που χαρίσανε
μια νύχτα οι γοργόνες μεθυσμένες.

Λιμάνια ολόφωτα με βάρκες θαλασσιές είναι ο τόπος μου.
Ο Αϊ-Νικόλας, η Σαπφώ κι η αγια- Μαρίνα
με την καρίνα κεντημένη ολοστόλιστη
φύκια πλεγμένα του βυθού και αστερίες.

Ένα ακρωτήρι, Θε μου, στο νερό είναι ο τόπος μου
και παραμέσα Λάρισα, Κοζάνη, Σαλονίκη
πολύ ακριβό, αλλά χαλάλι όσα δώσαμε
ψυχές αμέτρητες μας κόστισε το χώμα.

Ο τόπος ξέρει τα τραγούδια που του γράψαμε
ξέρει την πίκρα και τα “βόηθα Παναγιά μου”
ξέρει το δάκρυ των παλιών και τα νυχτέρια τους
όπως τροχίζανε στην πέτρα τα μαχαίρια.

Ξέρει χορούς στ` αλώνια κουρνιαχτούς
ξέρει τα γύφτικα κλαρίνα, τα βιολιά τους
ξέρει τους γάμους, τις χαρές, τις μπαλωθιές
και τα πικρά της ξενιτιάς λευκά μαντίλια.

Ο τόπος ξέρει τη σκιά μας και τα βήματα
τα όνειρά μας τα τρελά και τις αγάπες
τα ονόματα τα χέρια και τα έργα μας
τη φτώχεια τους καημούς και τη χαρά μας.

Ένα ακρωτήρι, Θε μου, στο νερό είναι ο τόπος μου..

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου
Πρώτο βραβείο Δελφικών Αγώνων Ποίησης